Mr.prayad Kosasaeng

ก็รู้ว่าฉันทำผิดไป ไม่เคยสนใจ ปล่อยเธอไม่เหลียวแล ความเหงา อ้างว้าง
มาผันแปร หัวใจเธอ ให้มีใครอีกคน เพิ่งรู้ เมื่อเธอนั้นเดินจากไป มีใหม่ เข้าใจ ความเจ็บปวด
และความทรมาน เพิ่งรู้ ว่าเธอคือคนคนนั้น ที่ใจต้องการ กว่าจะรู้ค่าเธอ เมื่อวันที่เสียเธอไป
บทเรียนที่ฉันนั้นได้มา แลกด้วยน้ำตา แลกการที่เสียเธอ
เหมาะแล้วที่ฉันต้องพบเจอ ไม่โทษเธอ ความผิดของฉันเอง

มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ ต่อไปคงได้แค่เพ้อ ถึงวันเวลาที่เลยผ่านรู้ดีว่ามันจะเกิด แต่ก็เตรียมใจไม่ทัน ที่สุดความรักในความต่างกันก็เลิกลาเมื่อชีวิตไม่ใช่ฝัน เธอเหนื่อยกับฉันมามากพอ ไม่ผิดที่เธอจะท้อ ขอไปเจอคนที่ดีกว่าแค่มีบางคนที่เจ็บ จนไม่อาจหยุดน้ำตา ไม่อาจทำใจกับการจากลา ในวันนี้ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าวเมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดินเมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง ที่ได้พบได้เจอวันนี้มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว (มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว)เธออยู่สูงขนาดไหน แต่ยอมปล่อยใจมารักกันคนผิดก็คงเป็นฉัน เผลอทำอะไรที่เกินตัวสักวันที่เธอนั้นตื่น ก็คือวันที่ฉันกลัวและมันมาถึงรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ไหวความรักหมดไป และฉากสุดท้ายคือการเลิกลาสำหรับเธอมันดีกว่า แต่สำหรับฉันมันปางตายชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอก็ยังทำได้แค่เพ้อเมื่อต้องขาดเธอมันก็เหมือนฉันขาดใจ