Mr.prayad Kosasaeng

สิ่งที่มนุษย์ทุกคนมี และไม่มีวันหมดไปได้ คือ “ความรัก” แต่สิ่งที่มนุษย์มีความจำกัด คือ “ความอดทน”
ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้องอดทนกับปัญหาต่างๆ เพื่อให้รักนั้นยั่งยืน แต่ในทิศทางตรงกันข้าม
เมื่อใดที่ไม่มี “ความรัก”…”ความอดทน” ก็มักจะหมดลง สิ่งใดที่เคยอดทนได้
ก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงลดลงเรื่อยๆ สิ่งใดที่เคยเห็นดีเห็นชอบ
กลับกลายเป็นขวางหูขวางตา และท้ายที่สุด… “เรา” ก็เป็นฝ่ายทิ้ง “ความรัก” นั้นให้จบลง
ทั้งๆ ที่ยังรักอยู่เต็มหัวใจ แต่เพียงเพราะการถูกกระทำซ้ำๆ จนกระทั่ง “ความอดทน”
บอกให้เราต้องจากไป เพราะหากรักแล้วยังต้องเจ็บ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือ…การเลิกรา
เพื่อที่เราจะได้เข้มแข็ง  เพื่อที่จะลุกขึ้นได้ใหม่…ในวันข้างหน้า และก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง

รักแท้. . . แต่ยากที่จะครอบครอง เพราะบางครั้ง. . . อาจจะเป็นรักต้องห้าม ระหว่างพี่น้อง ระหว่างคำว่า. . . เพื่อนสนิท ระหว่างคำว่า. . . คนที่มีเจ้าของแล้ว หรือ ระหว่างคำว่า . . . ไม่เหมาะสม ความรักที่เจ็บปวด คือ ความรักที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ เมื่อเรารักใครสักคนแล้ว . . . ย่อมอยากจะเป็นเจ้าของความรัก กันทุกคน แต่จะมีสักกี่คน . . . ที่จะได้ครอบครองมันไว้ได้ เพราะความรัก . . . เหมือนกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ ไม่มีอะไรแน่นอน . . . เอาอะไรจากมันไม่ได้เลย

ถ้าให้ความรักเป็นหนังสือ เค้าว่ากันว่า... อ่านหนังสือสักเล่ม  ต้องใช้เวลา เช่นเดียวกัน ...    เราคงไม่รู้จักใครสักคนได้ดีตั้งแต่วันแรก เค้าว่ากันว่า  ...  อย่าตัดสินหนังสือดีดี  แค่ปกมันสวย เช่นเดียวกัน ...   คนหน้าตาดีอาจไม่ดีเสมอไป เค้าว่ากันว่า ... คนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือเลย  ก็ใช่ว่าจะมีหนังสือเล่มแรกในชีวิตที่ชอบไม่ได้ เช่นเดียวกัน ...  คนที่เราไม่คิดอยากจะรู้จัก  อาจะเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็ได้ เค้าว่ากันว่า  ... การชอบหนังสือสักเล่ม ไม่ได้หมายความว่า  หนังสือเล่มนั้นดีทุกหน้า เช่นเดียวกัน ...  การรู้สึกดีกับใครสักคน  ไม่จำเป็นว่าเค้าจะต้องไม่มีข้อเสียอารายเลย เค้าว่ากันว่า  ...  อย่ารู้สึกเสียดายเวลากับการอ่านหนังสือบางเล่มจนจบแล้วพบว่าเป็นหนังสือที่ไม่ชอบ เช่นเดียวกัน ...  จงรู้สึกดี  กับการใช้เวลากับใครสักคนหนึ่งอย่างเต็มที่  แม้ว่าวันหนึ่งจะรู้ว่า เขาคนนั้นไม่ใช่เลยสักนิด  เพราะอย่างน้อย  ต่อจากนี้ไป  เราจะได้เลือกคนที่ถูกและใช่  สักที